Wanneer we Kingman verlaten is er nog een beetje verkeer maar naarmate we verder weg rijden zien we minder en minder wagens zeker wanneer we de afslag nemen richting Skywalk. De omgeving is vrij droog en even zien we iets vosachtig snel van de weg in de struiken langs de berm lopen maar we komen er niet achter welk dier het was. Het laatste stuk weg richting skywalk is zelfs niet meer geasfalteerd, het ligt door de droogte redelijk hard en is zeer hobbelig over het stof dat we produceren nog maar niet gesproken. Waar ze vandaan komen we weten het niet maar plots rijden we met een hoop andere wagens in colonne op dit stuk rough road. De weg is verraderlijk en met onze relatief grote wagen merken we toch dat het allemaal niet zo stabiel is. We rijden blijkbaar ook door een open ranch waardoor we regelmatig geconfronteerd worden met de koetjes en de kalfjes op de weg.
Het laatste stuk is opnieuw een mooie aangelegde weg en verkeerd kan je nu niet meer rijden want vooraleer je de parking kan oprijden wordt je al tegengehouden door een vriendelijke indiaan die ons uitlegd dat we eerst de nodige tickets moeten gaan halen en dat je dan vervolgens met een pendelbus naar de verschillende uitkijkpunten/bezienswaardigheden kan rijden. Al snel wordt ons duidelijk gemaakt dat we de pendelbus niet kunnen nemen met de rolstoel en we een permit krijgen om overal met eigen wagen naartoe te rijden. Dit gedeelte van de Grand Canyon behoort niet tot het nationale park en wordt gerund door de Indianen die de prijzen kennen voor een ticket inclusief skywalk betalen we 72$ per persoon. Zelf beslis ik niet mee op de skywalk te gaan omdat ik het niet zo voor grote hoogstes heb en iemand toch de foto's moet nemen, want je mag geen fototoestel meepakken. Natuurlijk is mijn ticket iets goedkoper.
De uitkijkpunten liggen niet ver uit elkaar en we vertrekken naar het eerste, Eagle Point , waar ook de skywalk is. Hier rijden niet veel wagens rond en we vallen dusdaning iets wat op. Al snel komt er een Indiaan naar ons toe om duidelijk te maken waar we best parkeren en wat wel en niet te doen is met de rolstoel. Nog voor ik goed en wel geparkeerd ben lopen de kinderen al naar de rand om naar de imens mooie canyon te kijken. De zon schijnt erg hard en met mijn compact camera kan ik de kleuren en de gevoelens slecht vastleggen. Ongeduldig als de kinderen zijn willen ze snel op de skywalk en terwijl ik wacht om van hen een foto te maken op de skywalk fotografeer ik alvast mooie ver- of beter uitgedrukt diepgezichten. Maar ik moet niet lang wachten om ze op de skywalk te zien verschijnen en met wat ingezoom vermits ik niet dichter bij de rand wil staan slaag ik er in ze digitaal vast te leggen. Achteraf vertellen ze me dat het best wel spectaculair was en dat vele mensen niet over het glas zelf durfden maar langs de rand kalmpjes aan verder schuifelden. Blijkbaar moet je ook nog beschermhoezen over je schoeisel aantrekken om het glas niet te beschadigen. Het blijft fenomenaal om zo boven een enorme diepte te staan met alleen een laagje glas tussen.
Nu rijden we naar Guano Point waar we opnieuw dichtbij kunnen parkeren en waar er heel veel uitkijkpunten zijn, allemaal druk bevolkt en niet allemaal goed bereikbaar met de rolstoel. We vinden het ook wat warm om zelf veel te wandelen en te klimmen en na de nodige foto's en oh en ah's houden we het ook hier voor bekeken. We zouden nu ook nog naar de Hualopai Ranch kunnen gaan maar we hebben wel genoeg gezien en de kinderen willen liefst zo snel mogelijk naar Vegas!
Het is toch nog een stukje rijden en afgaande op de verhalen verwachten de kinderen dat je in de middle of nowhere, woestijn, plots de strip ziet verrijzen. Maar we komen nu via Boulder en het laatste stuk is redelijk bebouwd en eigenlijk zijn ze een beetje teleurgesteld. Zelfs een stop bij de Hooverdam kan de kinderen nu niet boeien want ze willen echt zo snel mogelijk Vegas zien. Gelukkig hebben wij vorig jaar al uitgebreid de Hooverdam bezocht.
Dit jaar kozen we voor een off-strip hotel, nl. Tahiti Village Resort, maar het is ook wel gelegen op de Las Vegas Boulevard en vlakbij het beroemde sign. Het is gezichtsbedrog maar bij aankomst aan het hotel lijkt de strip vlakbij te zijn omdat je de piramide van de Luxor en ook andere hotels al heel duidelijk kan zien. We krijgen een heel mooie en ruime kamer met de nodige luxe wat we niet echt verwachten van een off-strip hotel. Maar vooraleer we de strip gaan verkennen toch nog een duikje in het zwembad. Minpuntje hier is dat de lazy river niet vlakbij het hoofdzwembad is en je telkens je kamersleutel nodig hebt om van het ene naar het andere te gaan.
Na de nodige verfrissing krijgen we toch honger en willen we het "echte" Vegas van de strip gaan aanschouwen. Na wat overleg nemen we de wagen en willen we gaan parkeren bij de excalibur om vandaag het zuidelijke deel van de strip te doen, echter de valet parking is volzet en uiteindelijk belandden we centraal op de parking van Planet Hollywood. Als je de valet parking verlaat sta je onmiddellijk de Miracle Mile shops van de PH. We kiezen een willekeurige richting en komen gelijk bij een aantal restaurantjes waar heel veel hippe muziek wordt gespeeld. Vooral Branco weet niet waar eerst kijken en wil direct iets gaan eten in de sportsbar waar de bediening verzorgd wordt door mooie jonge cheerleaders. Dus niet veel later worden we door één van hen bediend. Met enig overredingskracht overtuigen we de kinderen om ook wat andere hotels te gaan bezoeken. We wandelen een heel stuk terug naar de Excalibur omdat ik gelezen had dat daar een oude romeinse stad zou zijn nagemaakt, helaas kan ik niet bevestigen dat dat zo is want we hebben het niet gevonden.
Na wat zoekwerk geven we het op en verkassen ons naar New York New York, de vermoeidheid van de reisdag begint zo stilaan door te wegen, maar toch wil Rani in de rollercoaster. Uiteindelijk past ze alsnog wegens een te lange wachtrij en ook de M&M winkel aan de overkant wordt overgeslagen, Rani met het argument dat ze die toch al in New York gezien heeft en Branco wegens te moe. Over de strip slenteren we dan maar terug naar de auto om heel moe naar het hotel terug te keren voor een verdiende nachtrust maar niet zonder de belofte om zo snel mogelijk terug te keren. Strip: See you back tomorrow!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten