Al snel komen we voorbij slide rock state park, een grotere versie van wat we gisteren gedaan hebben, maar om 8h30 staat er al een hele rij wagens en we rijden dan maar rustig door natuurlijk niet zonder regelmatig een keertje te stoppen om alweer een vergezicht op beeld vast te leggen. Vlak voor we in Flagstaff aankomen volgen we het bordje scenic view en arriveren aan een grote parking waar ook allerlei kraampjes staan uitgebaat door Indianen. We kijken wel eens wat het aanbod is maar dat blijkt ongeveer allemaal wat hetzelfde te zijn, rijker zullen ze van ons hier niet worden want we verkiezen liever de prachtige uitzichten om een tijdje bij stil te staan.
Niet veel later komen we aan in Flagstaff en vinden bijna onmiddellijk de Wal-Mart, en ik ga onmiddellijk op zoek naar een lader maar vind het niet zo direct. Een medewerker is zo vriendelijk om mee te helpen zoeken maar moet het eveneens opgeven en raadt ons aan om het wat verder door bij Battery Plus te proberen. Ik probeer de rijinstructies te memoriseren maar buiten enkele straten die ik onthouden heb ben ik het snel vergeten en hoop dat onze gps ons minder in de steek zou laten. Ik geef één van de straten in die ik heb onthouden en jawel 5 minuten later moet ik alles dichtgooien want zie op mijn linkse kant de Battery Plus. Snel naar binnen en even later ben ik weer bij de auto met een multifunctionele batterijlader voor elk mogelijk batterijtje of lader je maar kan bedenken en vermits het een amerikaanse stekker heeft zullen we in de toekomst niet al die laders moeten meesleuren.
Nu gaan we ons stilaan begeven op de route 66, al loopt het eerste stuk gewoon samen met de nieuwe autostrade. Omdat we Slide Rock State park links hebben laten liggen belonen we ons zelf met een bezoekje aan Bearizona, een relatief nieuw safaripark met vooral veel beren. Gaan we na al die pogingen van de voorbije jaren om beren te spotten in de natuurparken nu toch eindelijk eens beren zien? Natuurlijk beginnen we de rit eerst bij de minst spectaculaire dieren maar dan begint het, de wolven. Je wordt aangeraden om ramen en deuren gesloten te houden maar stiekem lappen we dat aan onze laars en schuiven het raam net voldoende open om het fototoestel erdoor te krijgen. Natuurlijk met het andere hand op de knop om indien nodig het raam onmiddellijk te kunnen sluiten. De dieren zijn nieuwsgierig en blokkeren af en toe de weg waardoor je geduldig moet wachten. Maar we zijn niet opgepeuzeld en toch een paar mooie foto's rijker. Als laatste passeren we het stuk van de beren. We zien ze al van ver, er zitten er hier redelijk veel en maken zelfs een gevecht tussen 2 beren mee. Mooi, mooi, mooi… ik kan geen genoeg krijgen van die prachtige dieren.
Ondanks het park heel erg groot is, is de rit erdoor veel te snel voorbij. Maar je kan nog naar de vogelshow gaan kijken en het dierenpark met vooral veel jonge dieren doorwandelen. We doen enkel het laatste omdat we wel de kleine cubs van een beertjes willen zien, we moeten daarvoor wel even geduld hebben want wanneer we aankomen zijn ze er niet. Gelukkig krijgen ze 10 minuten later hun dagelijkse portie eten en dan laten ze zich natuurlijk direct zien. Zo schattig die kleine beertjes, je zou er direct ééntje mee naar huis willen nemen. Maar na een blik op onze horloges moeten we vaststellen dat de tijd veel te snel gaat en we moeten nog wel een eindje rijden vandaag.
Niet ver na Bearizona begint het oude gedeelte van Route 66, met een eerste stop in Selligman. Het is eens helemaal iets anders dan de natuurpracht van de voorbije dagen en het fototoestel draait weer op volle toeren. Echt honger hebben we nog steeds niet maar een ijsje kan er wel in en waarom niet bij Delaggio's? Ik had gelezen dat er daar grapjes werden uitgehaald met de klanten maar nadat we ons eerste ijsje krijgen van het vriendelijke meisje leek hier niets van aan te zijn en we waren al een beetje teleurgesteld tot de heer des huizes binnen kwam en direct met een bus ketchup naar de kinderen spoot, voor het volgende ijsje hadden we een kleintje gevraagd en kregen we een half hoorntje met amper iets van ijs op. En toen we rietjes bij onze drankjes vroegen kregen we een bussel stro. Van teleurstelling was er al lang geen sprake meer en we lachten er op los. En het mag ook gezegd worden dat de ijsjes superlekker waren. We duiken ook nog enkele winkeltjes binnen op zoek naar magneetjes om de collectie uit te breiden, , maar alles is hier relatief duur vinden we. Daarna duiken we met de nieuwe aanwinsten de auto weer in verwachtingsvol naar de volgende leuke route 66 stadjes. Maar nu worden we toch wat teleurgesteld want het blijkt best een saaie route te zijn waar niet veel te zien is. We komen enkel nog de Hackberry General Store tegen. Dit is een van de beste souvenir winkels aan de gehele route en afgezien van de winkel hebben ze een hoop te zien in de vorm van oude auto's, varierend van een prachtige rode corvette tot een aantal oude roestige T-fords. Natuurlijk stoppen we hier om dan de laatste rechte lijn naar Kingman te maken, het ommetje Oatman zoals we vooraf van plan waren daar passen we voor vermits het toch vrij laat is.
Het eenvoudige motel 6 is makkelijk te vinden. Nog snel een duik in het zwembad alvorens we Mr. D'z Route 66 Diner gaan uitproberen, een must do zoals ik in vele reisverhalen vooraf had gelezen. Dit bleek toch nog een aardig stukje van het hotel te liggen en we beseften dat Kingman best een grote stad is. Het was er niet erg druk en het oogde net als de diner die je kent uit de films van 20 tot 30 jaar terug. Het enige wat minder was maar dat geldt voor bijna ieder restaurant is dat zo overal die airco zo koud zetten dat je met een dikke trui uit eten moet gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten