Dag 07 - Viva Las Vegas

Lekker uitgeslapen en genoten van ontbijtje op de kamer. Deze voormiddag op het programma: Shoppen!

Dag 06 - Grand Canyon Skywalk, Las Vegas

Vorig jaar hadden we de Skywalk overgeslagen wegens te lang rijden ook dit jaar is het nog wel een eindje rijden maar gaan we het toch doen. Op de kaart zien we dat we een heel stuk dezelfde weg heen en terug moeten doen. We twijfelen wel of we een klein ommetje zouden maken langs Chloride maar bergen dat idee snel op want het is nog steeds lekker warm en dan zijn lange ritten niet erg aangenaam.

Wanneer we Kingman verlaten is er nog een beetje verkeer maar naarmate we verder weg rijden zien we minder en minder wagens zeker wanneer we de afslag nemen richting Skywalk. De omgeving is vrij droog en even zien we iets vosachtig snel van de weg in de struiken langs de berm lopen maar we komen er niet achter welk dier het was. Het laatste stuk weg richting skywalk is zelfs niet meer geasfalteerd, het ligt door de droogte redelijk hard en is zeer hobbelig over het stof dat we produceren nog maar niet gesproken. Waar ze vandaan komen we weten het niet maar plots rijden we met een hoop andere wagens in colonne op dit stuk rough road. De weg is verraderlijk en met onze relatief grote wagen merken we toch dat het allemaal niet zo stabiel is. We rijden blijkbaar ook door een open ranch waardoor we regelmatig geconfronteerd worden met de koetjes en de kalfjes op de weg.

Het laatste stuk is opnieuw een mooie aangelegde weg en verkeerd kan je nu niet meer rijden want vooraleer je de parking kan oprijden wordt je al tegengehouden door een vriendelijke indiaan die ons uitlegd dat we eerst de nodige tickets moeten gaan halen en dat je dan vervolgens met een pendelbus naar de verschillende uitkijkpunten/bezienswaardigheden kan rijden. Al snel wordt ons duidelijk gemaakt dat we de pendelbus niet kunnen nemen met de rolstoel en we een permit krijgen om overal met eigen wagen naartoe te rijden. Dit gedeelte van de Grand Canyon behoort niet tot het nationale park en wordt gerund door de Indianen die de prijzen kennen voor een ticket inclusief skywalk betalen we 72$ per persoon. Zelf beslis ik niet mee op de skywalk te gaan omdat ik het niet zo voor grote hoogstes heb en iemand toch de foto's moet nemen, want je mag geen fototoestel meepakken. Natuurlijk is mijn ticket iets goedkoper.

De uitkijkpunten liggen niet ver uit elkaar en we vertrekken naar het eerste, Eagle Point , waar ook de skywalk is. Hier rijden niet veel wagens rond en we vallen dusdaning iets wat op. Al snel komt er een Indiaan naar ons toe om duidelijk te maken waar we best parkeren en wat wel en niet te doen is met de rolstoel. Nog voor ik goed en wel geparkeerd ben lopen de kinderen al naar de rand om naar de imens mooie canyon te kijken. De zon schijnt erg hard en met mijn compact camera kan ik de kleuren en de gevoelens slecht vastleggen. Ongeduldig als de kinderen zijn willen ze snel op de skywalk en terwijl ik wacht om van hen een foto te maken op de skywalk fotografeer ik alvast mooie ver- of beter uitgedrukt diepgezichten. Maar ik moet niet lang wachten om ze op de skywalk te zien verschijnen en met wat ingezoom vermits ik niet dichter bij de rand wil staan slaag ik er in ze digitaal vast te leggen. Achteraf vertellen ze me dat het best wel spectaculair was en dat vele mensen niet over het glas zelf durfden maar langs de rand kalmpjes aan verder schuifelden. Blijkbaar moet je ook nog beschermhoezen over je schoeisel aantrekken om het glas niet te beschadigen. Het blijft fenomenaal om zo boven een enorme diepte te staan met alleen een laagje glas tussen.

Nu rijden we naar Guano Point waar we opnieuw dichtbij kunnen parkeren en waar er heel veel uitkijkpunten zijn, allemaal druk bevolkt en niet allemaal goed bereikbaar met de rolstoel. We vinden het ook wat warm om zelf veel te wandelen en te klimmen en na de nodige foto's en oh en ah's houden we het ook hier voor bekeken. We zouden nu ook nog naar de Hualopai Ranch kunnen gaan maar we hebben wel genoeg gezien en de kinderen willen liefst zo snel mogelijk naar Vegas!

Het is toch nog een stukje rijden en afgaande op de verhalen verwachten de kinderen dat je in de middle of nowhere, woestijn, plots de strip ziet verrijzen. Maar we komen nu via Boulder en het laatste stuk is redelijk bebouwd en eigenlijk zijn ze een beetje teleurgesteld. Zelfs een stop bij de Hooverdam kan de kinderen nu niet boeien want ze willen echt zo snel mogelijk Vegas zien. Gelukkig hebben wij vorig jaar al uitgebreid de Hooverdam bezocht.

Dit jaar kozen we voor een off-strip hotel, nl. Tahiti Village Resort, maar het is ook wel gelegen op de Las Vegas Boulevard en vlakbij het beroemde sign. Het is gezichtsbedrog maar bij aankomst aan het hotel lijkt de strip vlakbij te zijn omdat je de piramide van de Luxor en ook andere hotels al heel duidelijk kan zien. We krijgen een heel mooie en ruime kamer met de nodige luxe wat we niet echt verwachten van een off-strip hotel. Maar vooraleer we de strip gaan verkennen toch nog een duikje in het zwembad. Minpuntje hier is dat de lazy river niet vlakbij het hoofdzwembad is en je telkens je kamersleutel nodig hebt om van het ene naar het andere te gaan.

Na de nodige verfrissing krijgen we toch honger en willen we het "echte" Vegas van de strip gaan aanschouwen. Na wat overleg nemen we de wagen en willen we gaan parkeren bij de excalibur om vandaag het zuidelijke deel van de strip te doen, echter de valet parking is volzet en uiteindelijk belandden we centraal op de parking van Planet Hollywood. Als je de valet parking verlaat sta je onmiddellijk de Miracle Mile shops van de PH. We kiezen een willekeurige richting en komen gelijk bij een aantal restaurantjes waar heel veel hippe muziek wordt gespeeld. Vooral Branco weet niet waar eerst kijken en wil direct iets gaan eten in de sportsbar waar de bediening verzorgd wordt door mooie jonge cheerleaders. Dus niet veel later worden we door één van hen bediend. Met enig overredingskracht overtuigen we de kinderen om ook wat andere hotels te gaan bezoeken. We wandelen een heel stuk terug naar de Excalibur omdat ik gelezen had dat daar een oude romeinse stad zou zijn nagemaakt, helaas kan ik niet bevestigen dat dat zo is want we hebben het niet gevonden.

Na wat zoekwerk geven we het op en verkassen ons naar New York New York, de vermoeidheid van de reisdag begint zo stilaan door te wegen, maar toch wil Rani in de rollercoaster. Uiteindelijk past ze alsnog wegens een te lange wachtrij en ook de M&M winkel aan de overkant wordt overgeslagen, Rani met het argument dat ze die toch al in New York gezien heeft en Branco wegens te moe. Over de strip slenteren we dan maar terug naar de auto om heel moe naar het hotel terug te keren voor een verdiende nachtrust maar niet zonder de belofte om zo snel mogelijk terug te keren. Strip: See you back tomorrow!

Dag 05 - Flagstaff, Route 66, Kingman

Vroeg uit de veren, voor de verandering. De eerste keer deze reis is het ontbijt inbegrepen, het is echter niet in het hotel zelf maar een klein eindje verder op in nabijgelegen restaurantje. We waren hier gisterenavond al voorbij gewandeld maar hadden geen idee dat je blijkbaar achteraan kon buitenzitten met alweer een enorm mooi uitzicht. Twee keer nadenken hoeft niet we kiezen om buiten te ontbijten nu het nog aangenaam is vermits de zon nog niet helemaal op is. Keuze is er enorm en we eten dan ook veel naar onze normen en hopen zo misschien zelfs de lunch over te slaan want meestal is het 's middags toch te warm. We checken uit en gaan op weg naar flagstaff met het plan daar naar de wal-mart te gaan omdat ik net ontdekt heb dat ik de batterijlader van het fototoestel ben vergeten, eigenlijk dacht ik dat het dezelfde was als deze van het nieuwe toestel omdat het tenslotte hetzelfde merk is maar nee hoor.

Al snel komen we voorbij slide rock state park, een grotere versie van wat we gisteren gedaan hebben, maar om 8h30 staat er al een hele rij wagens en we rijden dan maar rustig door natuurlijk niet zonder regelmatig een keertje te stoppen om alweer een vergezicht op beeld vast te leggen. Vlak voor we in Flagstaff aankomen volgen we het bordje scenic view en arriveren aan een grote parking waar ook allerlei kraampjes staan uitgebaat door Indianen. We kijken wel eens wat het aanbod is maar dat blijkt ongeveer allemaal wat hetzelfde te zijn, rijker zullen ze van ons hier niet worden want we verkiezen liever de prachtige uitzichten om een tijdje bij stil te staan.

Niet veel later komen we aan in Flagstaff en vinden bijna onmiddellijk de Wal-Mart, en ik ga onmiddellijk op zoek naar een lader maar vind het niet zo direct. Een medewerker is zo vriendelijk om mee te helpen zoeken maar moet het eveneens opgeven en raadt ons aan om het wat verder door bij Battery Plus te proberen. Ik probeer de rijinstructies te memoriseren maar buiten enkele straten die ik onthouden heb ben ik het snel vergeten en hoop dat onze gps ons minder in de steek zou laten. Ik geef één van de straten in die ik heb onthouden en jawel 5 minuten later moet ik alles dichtgooien want zie op mijn linkse kant de Battery Plus. Snel naar binnen en even later ben ik weer bij de auto met een multifunctionele batterijlader voor elk mogelijk batterijtje of lader je maar kan bedenken en vermits het een amerikaanse stekker heeft zullen we in de toekomst niet al die laders moeten meesleuren.

Nu gaan we ons stilaan begeven op de route 66, al loopt het eerste stuk gewoon samen met de nieuwe autostrade. Omdat we Slide Rock State park links hebben laten liggen belonen we ons zelf met een bezoekje aan Bearizona, een relatief nieuw safaripark met vooral veel beren. Gaan we na al die pogingen van de voorbije jaren om beren te spotten in de natuurparken nu toch eindelijk eens beren zien? Natuurlijk beginnen we de rit eerst bij de minst spectaculaire dieren maar dan begint het, de wolven. Je wordt aangeraden om ramen en deuren gesloten te houden maar stiekem lappen we dat aan onze laars en schuiven het raam net voldoende open om het fototoestel erdoor te krijgen. Natuurlijk met het andere hand op de knop om indien nodig het raam onmiddellijk te kunnen sluiten. De dieren zijn nieuwsgierig en blokkeren af en toe de weg waardoor je geduldig moet wachten. Maar we zijn niet opgepeuzeld en toch een paar mooie foto's rijker. Als laatste passeren we het stuk van de beren. We zien ze al van ver, er zitten er hier redelijk veel en maken zelfs een gevecht tussen 2 beren mee. Mooi, mooi, mooi… ik kan geen genoeg krijgen van die prachtige dieren.

Ondanks het park heel erg groot is, is de rit erdoor veel te snel voorbij. Maar je kan nog naar de vogelshow gaan kijken en het dierenpark met vooral veel jonge dieren doorwandelen. We doen enkel het laatste omdat we wel de kleine cubs van een beertjes willen zien, we moeten daarvoor wel even geduld hebben want wanneer we aankomen zijn ze er niet. Gelukkig krijgen ze 10 minuten later hun dagelijkse portie eten en dan laten ze zich natuurlijk direct zien. Zo schattig die kleine beertjes, je zou er direct ééntje mee naar huis willen nemen. Maar na een blik op onze horloges moeten we vaststellen dat de tijd veel te snel gaat en we moeten nog wel een eindje rijden vandaag.

Niet ver na Bearizona begint het oude gedeelte van Route 66, met een eerste stop in Selligman. Het is eens helemaal iets anders dan de natuurpracht van de voorbije dagen en het fototoestel draait weer op volle toeren. Echt honger hebben we nog steeds niet maar een ijsje kan er wel in en waarom niet bij Delaggio's? Ik had gelezen dat er daar grapjes werden uitgehaald met de klanten maar nadat we ons eerste ijsje krijgen van het vriendelijke meisje leek hier niets van aan te zijn en we waren al een beetje teleurgesteld tot de heer des huizes binnen kwam en direct met een bus ketchup naar de kinderen spoot, voor het volgende ijsje hadden we een kleintje gevraagd en kregen we een half hoorntje met amper iets van ijs op. En toen we rietjes bij onze drankjes vroegen kregen we een bussel stro. Van teleurstelling was er al lang geen sprake meer en we lachten er op los. En het mag ook gezegd worden dat de ijsjes superlekker waren. We duiken ook nog enkele winkeltjes binnen op zoek naar magneetjes om de collectie uit te breiden, , maar alles is hier relatief duur vinden we. Daarna duiken we met de nieuwe aanwinsten de auto weer in verwachtingsvol naar de volgende leuke route 66 stadjes. Maar nu worden we toch wat teleurgesteld want het blijkt best een saaie route te zijn waar niet veel te zien is. We komen enkel nog de Hackberry General Store tegen. Dit is een van de beste souvenir winkels aan de gehele route en afgezien van de winkel hebben ze een hoop te zien in de vorm van oude auto's, varierend van een prachtige rode corvette tot een aantal oude roestige T-fords. Natuurlijk stoppen we hier om dan de laatste rechte lijn naar Kingman te maken, het ommetje Oatman zoals we vooraf van plan waren daar passen we voor vermits het toch vrij laat is.

Het eenvoudige motel 6 is makkelijk te vinden. Nog snel een duik in het zwembad alvorens we Mr. D'z Route 66 Diner gaan uitproberen, een must do zoals ik in vele reisverhalen vooraf had gelezen. Dit bleek toch nog een aardig stukje van het hotel te liggen en we beseften dat Kingman best een grote stad is. Het was er niet erg druk en het oogde net als de diner die je kent uit de films van 20 tot 30 jaar terug. Het enige wat minder was maar dat geldt voor bijna ieder restaurant is dat zo overal die airco zo koud zetten dat je met een dikke trui uit eten moet gaan.

Dag 04 - Water tubing, Sedona

We verlaten Phoenix vandaag en tijdig want we hebben om 9u gereserveerd bij Sedona Adventures om te gaan water tubing op de Verde River. GPS ingesteld en na dik uurtje rijden zouden we ter plaatse zijn. We vinden het niet direct al leek op het internet Sedona Adventures best een grote organisatie te zijn. Uiteindelijk zijn we een bord staan met daarop een pijl die verwijst naar een klein kantoortje. Dit is enkel de aanmeldlocatie maar blijkbaar nog niet de exacte locatie waar je vertrekt, we worden doorverwezen naar deze locatie met een kopij van geschreven instructies en een heel sumiere map. We wagen het er toch op en al bij al blijkt het goed te lukken tot we de laatste instructies volgen want ondertussen zijn we terechtgekomen in de middle of nowhere. En de afstand op het plannetje leek niet ver toch zien we niks en blijven dan maar verder doorrijden tot Karel toch links een auto opmerkt en ja daar blijkt het te zijn. We bespreken nog even waar Karel het best kon wachten op ons. We zijn de eerste die dag en later zullen er nog 2 kleine groepen volgen maar die hebben we nooit gezien. Nu gaat het avontuur beginnen, we hebben de keuze uit een ronde band of eerder een soort bootje. Het is moeilijk kiezen en opteren voor 1 zo'n soort bootje en 2 banden. We krijgen tevens een roeispaan en een waterpistool. Dat laatste valt natuurlijk in smaak bij de kinderen. We gaan wat onwennig het water in en gooien ons in de banden. De eerste meters komen we niet echt vooruit het is dan ook niet evident om te roeien vanuit zo'n tube en ook de natuur is zo mooi dat je het allemaal toch eerst even eens goed over je heen moet laten komen. En dan niet te vergeten het watergevecht tussen de kinderen die er enorm veel plezier in hebben om hun mama nat te maken. Maar dan geraken we toch op dreef. Het is best vermoeiend en al snel komen we de eerste waterversnelling tegen, mega cool! Je tolt helemaal rond en ik probeer gelijktijdig nog wat foto's te maken wat geen evidentie is. Mijn waterpistool weigert dienst tot groot vermaak van de bengels. Onderweg komen we ook nog een reigerachtige vogel tegen die natuurlijk wegvliegt wanneer we heel dichtbij komen. Veel te snel maar best moe halen we de eindstreep. Dan begint het zwaarste deel, de banden, uit het water heisen en helemaal naar boven dragen. Met wat samenwerken lukt het ons. Boven wacht ook Karel op ons en we besluiten hier te picknicken want het is al ruim middag voorbij; Op advies van de tubing-man rijden we daarna een stukje verder waar je een beetje zoals monumentza castle dingen kan zien in de rotsen.

Zoals gewoonlijk vliegt de tijd en eigenlijk wilden we nog langs Monumentza Castle rijden maar daar passen we voor, het blijkt toch nog een half uurtje rijden tot Sedona en willen graag nog de red rock upper loop rijden. We vinden hem makkelijk, en inderdaad je hebt adembenemende zichten op de red rocks. Van drukte is weinig te merken ook al had ik vooraf gelezen dat het hier druk zou kunnen zijn. We blijken de enigne te zijn op de eerste halte, of toch niet? Nee want wat kruipt daar rond de boom, een slang… jakkes. Maar het beestje is banger van ons dan wij van hem, hij slingert rond de boom terwijl ik hem achtervolg met de camera. Hij had beter versterking ingeroepen van zijn vriendje die een boom verder kruipt. Welke soorten het zijn daar komen we als leken niet echt achter.

Volgende halte is Cresent Moon Area, hier zou je een mooie zonsondergang hebben maar daar is het nog te vroeg voor. Maar tevens heb je ook een prachtig zicht op de Cathedral rock en er zijn een aantal plaatsen waar je kan zwemmen inclusief slide rocks. We besluiten toch maar het entreegeld te betalen en we worden alweer beloond met een heel mooi uitzicht. Het is warm en besluiten niet verder te wandelen dan de eerste plaats waar je het water in kan, niet zo makkelijk bereikbaar met de rolstoel maar we proberen het toch, en jawel het lukt al hebben we onze twijfel of we ooit nog terug boven geraken. Het alleen kijken naar al die mensen die uitglijden op de gladde rotsen is al een vermaak op zich maar ook Rani en Branco genieten hetzij af en toe met een pijnlijke poep.

Na 2 uurtjes besluiten we dat het toch wel tijd is om het hotel te gaan zoeken waarvan we vooraf wisten dat dat niet zo eenvoudig zou zijn ook al ligt het aan de enige hoofdstraat in Sedona en inderdaad het vergt ons toch een paar keer op en neer rijden om dan uiteindelijk een klein bordje te vinden. De parking oogt niet echt mooi maar eens we de kamer inkomen vallen onze monden open van verbazing, zo mooi net niet zo mooi als het uitzicht dat we hebben op de redrocks. We blijven dan ook lang op het balkon zitten en proberen iedere 10 minuten een foto te maken om zo langzaam de zon te zien ondergaan.

Stilaan krijgen we honger en vermits we korting krijgen in enkele restaurants, kiezen we één van deze. En we beklagen het ons niet, gewoon lekker en niet te vet meer vragen we niet.

Dag 03 - paardrijden en wet&wild

Tijdig stonden we paraat want om 8h15 werden we verwacht op de Mc Donalds ranch om te gaan paardrijden, tijdens de zomer kan je dit enkel 's morgens en 's avonds vanwege de hete temperaturen. Vooraf lang gewikt en gewogen bij welke ranch en wat voor ride we gingen nemen. Uiteindelijk kozen we een private ride van 1h omdat zowel ik als Branco zo goed als geen ervaring hadden met paardrijden. Rob onze gids stelde ons onmiddellijk gerust en ook Karel kreeg een leuk plekje om te zitten tijdens onze rit.

Ik kreeg Jim een enorm beest in mijn ogen toegewezen, Rani kreeg Charlie en de naam van Branco's paard ben ik alweer vergeten.
Ik was best wel nerveus want wat was dat hoog op zo'n paard maar na 5 minuten viel het allemaal heel goed mee. Onze gids gaf heel veel uitleg bij alles wat we tegenkwamen. Toen we terug in de ranch reden was het alsof we dagelijks paard reden zo vlot ging het.

Na de hitte in de woestijn tijd voor verkoeling in het waterpark wet & wild. Vooraf had ik een cabana gehuurd. Hier inbegrepen zaten 2 tubes en sateliet tv. De max want nu konden we de finale zien van de Europa beker. Ook hadden we nog een butler die de hele tijd drank en voedsel kwam aandragen en ja op een gegeven moment zelfs een bak ijs. Over luxe gesproken.
Het park was gigantisch en vooral de rides. Waar dat de kinderen me allemaal niet mee omgesleurd hebben, best wel enge dingen.
De tijd vliegt voorbij en tegen de avond keren we terug naar het hotel waar we ons klaarmaken om wat schaaldieren te gaan proeven bij de Red Lobster vlakbij.

Dag 02 - Picacho, Goldfield, Tempe

Zoals verwacht waren we natuurlijk vroeg wakker. Om 4h45 zaten we dan ook al van ons zelfgemaakt ontbijtje te smullen. Rond 7u waren we al op pad. Gelukkig zijn de supermarkten hier vroeg open, sommigen zelfs dag en nacht. Bij Albertsson hebben we de nodige vitamientjes aangeschaft in de vorm van meloen, ananas en aardbeien. Vervolgens nog even een stop op de parking van de nabije mcDonalds om naar het thuisfront te skypen.
Nu nog klein uurtje rijden en we komen op onze eerste bestemming van vandaag de Ostrich farm. Voor 5$ pp kregen we een groot bakje gemengd voeder een bakje nectar een een jeton voor de eendenautomaat en de instructie om links te beginnen en met de klok mee te gaan.
De ezels en de bambi's waren paraat om de eerste stuks uit onze potjes te proeven. Even verder was er een muur met gaten. Het leek wat vreemd maar van zodra we naderden kwam er door ieder gat wel een geitenkop tevoorschijn. Het waarom is me ontgaan maar het was een heel grappig zicht om te zien hoe deze beesten via de gaten probeerden aan voedsel te geraken.
Groots en met veel kabaal staan ze daar dan, de struisvogels. Je kan deze op 3 manieren voederen, via het bakje bovenaan op het hek, via de buizen of uit de hand. Dat laatste is niet evident, één schamele poging heb ik ondernomen maar ipv het voedsel was mijn hand weg.
Zelfs via de bakjes bovenaan was een hachelijke onderneming want die beesten waren wel heel erg gulzig.
Vervolgens een stop bij de eendenautomaat, het beetje voeder dat je kreeg na het inwerpen van je jeton was snel verorbert door de spierwitte eenden.
Als laaste de vogelkooi, amper binnen vlogen de papegaaiachtigen op je hoofd, schouder, ... Het potje nectar was nog niet goed en wel open of heel je lichaam zat vol met vogeltjes.
De monstertruck misten we op een haar na en 45minuten wachten in deze bloedhete temperaturen voor de volgende rit zagen we echt niet zo zitten.
Via de apache trail komen we aan in Goldfield, een klein verlaten ghosttowntje dat nu commercieel is maar we besluiten toch even het stadje te verkennen. Ondanks de enorme hitte loopt er heel wat volk rond. We bekijken wat winkeltjes en de kinderen gaan op verkenning in de reptile exhibition waar bijna alle ratelslangsoorten van Arizona vertegenwoordigd zijn. Maar ook vieze spinnen en schorpioenen zitten er.
We zijn daarna nog serieus geschrokken toen we een verlaten toilet openden en bleek dat daar iemand opzat. Oef het bleek een pop te zijn.
Gezamelijk beslissen we dat we genoeg hitte gehad hebben voor vandaag en we dringend verkoeling nodig hebben en nu we toch in een resort zitten met zwembaden en een lazy river waarom er dan geen gebruik van maken. Maar eerst nog even een Skype stop bij Mc Donalds parking om met Mau af te spreken. Hij stelt voor om bij hem thuis tegen de avond te komen barbequeen en dat ziet iedereen wel zitten.
Het zwempartijtje heeft deugd gedaan en we vertrekken alweer richting Tempe dit keer. Aangekomen blijkt er een gate te zijn, wat nu? Dan maar even texten en we krijgen de code. Het is hier een mooie residentie met nette appartementen en even later arriveren we bij Mau waar we uitbundig ontvangen worden. De bbq staat al buiten. Alles lijkt in orde of toch niet? Mau was verstrooid als hij is vergeten dat Karel de trap niet op kan. We stellen voor om buiten te eten maar dat is voor hem veel te warm nee hij stelt dan maar voor om bij de beste Chinees van Phoenix te gaan eten. Opnieuw de wagen in dan maar met Mau als GPS.
We hebben het snel gevonden en krijgen een tafeltje toegewezen in het overvolle resto, waar we de enige blanken zijn en alle conversaties in het Chinees zijn al een geluk dat we Mau de tolk bij hebben en gemakkelijkshalve laten we de bestelling ook aan hem over. In no time staat het eten op tafel. De echte Chinese keuken en natuurlijk veel te veel. Er wordt heel wat bijgepraat want is is alweer 3 jaar geleden dat we elkaar gezien hebben.
Genoten van het gezelschap en het erg lekkere eten keren we moe naar het hotel terug.

Dag 01 - Vertrek

Yihaah! En we zijn er weer ingevlogen of beter geschreven naartoe gevlogen. Veel valt er nog niet te melden. Eerst een vlucht van iets meer dan 8 uur naar Washington en vervolgens nog eens 4 uur richting Phoenix. Het enige opmerkelijke dat ik onthouden heb is dat ik complimentjes kreeg over Karel, hij had volgens de stewardessen veel weg van Kevin Costner, helemaal dezelfde lach.
Aangekomen in Phoenix eerst de huurwagens gaan halen bij Alamo. Minivans zijn erg in trek en vermoedelijk zaten ze bijna zonder en kregen we een VIP toegewezen met de nodige elektronische snufjes. Helaas branden er enkele verdachte lampjes ivm de banden. En de ene oordeelde dat het geen kwaad kon maar de manager wilde geen risico lopen en we kregen een andere toegewezen. Beetje teleurgesteld want we dachten onze luxe kwijt te zijn. Nee hoor, zelfs nog beter en nog wat meer snufjes. Alles automatisch inclusief parkeerhulp met camera, handig met zo'n grote van.
Nog een snelle pitstop bij de supermarkt om voldoende water in te slaan want dat is nodig het is hier broeiend heet.